HISTORIA KLUBU
Początki działalności sportowej w Bóbrce to 34 rok poprzedniego stulecia. Akt powstania klubu sportowego odnotował w swojej kronice nasz wspaniały rodak ś.p. Antoni Kurek - człowiek niezwykły, wielki patriota, społecznik, twórca bobrzeckiego teatru, który całe życie poświęcił naszej wiosce. W ukończonej w 1983 roku kronice na stronie 84 tak opisuje to zdarzenie:
„POWSTAŁ KLUB SPORTOWY – w dniu 15 maja 1934r. odbyło się zebranie założycielskie klubu sportowego w Bóbrce, który będzie nosił nazwę Bobrzecki Klub Sportowy BKS 34. Wybrano zarząd klubu. Przewodniczącym został Eligiusz Longawa, sekretarzem Antoni Kurek, członkami zarządu Jan Kurek i Franciszek Leń. Postanowiono, że klub będzie współpracował z Teatrem i Chórem włościańskim”. W tym miejscu należy wspomnieć, że w późniejszym okresie nazwa klubu brzmiała - BKS Strzała 34. W tejże kronice na stronie 116 jest wspaniałe zdjęcie drużyny piłkarskiej z 1938 roku wykonane przez Franciszka Wojtowicza. Zdjęcie przedstawia tamtejszą drużynę oraz niektórych działaczy: Henryka Kurka, Stanisława Sępa I, Bronisława Kurka, Jana Kurka, Antoniego Szydło, Antoniego Szopę, Jana Bocheńskiego, Jana Gruszkę, Mikołaja Bałukę, Stanisława Lulę, Józefa Wierdaka, Stanisława Sępa II, Hieronima Longawę, Tomasza Mackosia.
Z informacji przekazywanych pokoleniowo wiemy, że boisko sportowe znajdowało się tuż obok kościoła na tzw. placu „za ligą”. Drużyna brała udział w meczach rozgrywanych regionalnie. Starsi ludzie wspominali często bardzo zacięte mecze z takimi miejscowościami jak: Potok, Wiśniowa czy Dukla. Z pewnością były to czasy bardzo trudne, gdzie na bieżącą działalność sportową, głównie na sprzęt, środki należało pozyskiwać we własnym zakresie, nie wspominając już o samych dojazdach na mecze, które odbywały się często w formie rowerowej czy niekiedy w zwykłych furmankach z zaprzęgami konnymi.
Po II-giej wojnie światowej ruch sportowy w naszej wiosce zaczął się odradzać w formie masowych imprez poprzez spartakiady w wielu dyscyplinach. Zimą były to zawody biegowe i zjazdowe na nartach. Przy starej szkole podstawowej dobrze funkcjonowało lodowisko na którym rozgrywane były zawody hokejowe. Szczególnie zacięte boje toczyły drużyny dzielone ze względu na konfiguracje terenową Bóbrki czyli Góra = Dół czy Wygon = Dół lub odwrotnie. W Domu Ludowym zaczęto organizować współzawodnictwo w tenisie stołowym, a latem budziły się do życia takie konkurencje jak lekkoatletyka, siatkówka a w szczególności piłka nożna. W tamtym okresie decyzją Rady Parafialnej przy kościele katolickim udostępniono teren pod boisko sportowe w obecnym miejscu i na nim zaczęto tworzyć nową drużynę piłkarską. W tych trudnych czasach nie zabrakło chęci i zapału a młodzież bardzo ochoczo garnęła się do współzawodnictwa sportowego, które było jedynym możliwym sposobem spędzania wolnego czasu i wykazania się swoimi talentami. Reaktywowany Klub Sportowy zaczął odnosić sukcesy w rozgrywkach na szczeblu powiatu krośnieńskiego. W sposób szczególny wspominany był mecz z Wrocanką rozgrywany w Niżnej Łące na boisku tzw. kamieńcu (boisko to funkcjonuje do dzisiaj), którego stawką była nagroda w postaci 11 par obuwia sportowego. Po bardzo dramatycznym remisowym meczu obie drużyny otrzymały po 5 par obuwia, a o jedenastą parę sędzia zarządził rzuty karne, które wygrała drużyna bobrzecka. Niechlubnym incydentem był mecz w 1957 roku ze Świerzową, gdzie po bójce kibiców i samych zawodników boisko sportowe zostało zamknięte. Po tym wydarzeniu większość czołowych zawodników z Bóbrki znalazło się w składzie drużyny Górnika Równe, klubu powstałego przy kopalniach ropy naftowej Równe, Wietrzno, Bóbrka, a boisko sportowe usytuowane było w granicach administracyjnych Bóbrki i Wietrzna, dzisiaj są to okolice skrzyżowania dróg biegnących ze Skansenu na dół od strony Wietrzna. Klub ten jednak nie odnosi większych sukcesów i wkrótce zaprzestaje działalności.
Natomiast w samej Bóbrce dopiero w 1959 roku na nowo zostaje reaktywowana sekcja piłki nożnej. Powołany zostaje Ludowy Zespół Sportowy Nafciarz Bóbrka. Do wznowienia działalności w tym czasie walnie przyczyniają się tacy działacze jak Gruszka Jan, Pęcak Edmund, Łacki Romuald czy Mackoś Stanisław. Drużyna bierze udział w rozgrywkach klasy C na szczeblu powiatu krośnieńskiego. Początki są trudne gdyż mimo dopuszczenia do rozgrywek z braku formalnych zgłoszeń kart zawodniczych część rozegranych już meczy zostaje przez Krośnieński Podokręg Piłki Nożnej zweryfikowana jako walkowery 3:0 na korzyść drużyn przeciwnych. Nie odbiera to jednak zapału i w następnych latach zespół zaczyna powoli odnosić coraz to lepsze wyniki sportowe i organizacyjne. W tym czasie zapał zawodników do gry jest tak wielki, że są przypadki regulowania należności za prowadzone zawody przez sędziów w formie składki zawodników. Często również dojazdy na zawody to korzystanie z własnych środków lokomocyjnych. Drużyna bazuje głównie na rodowitych zawodnikach bobrzeckich choć z wielkim pożytkiem występuje w niej również paru piłkarzy z sąsiednich miejscowości tj. Chorkówki, Niżnej Łąki, Wrocanki, Żeglec, Machnówki.
O drużynie Nafciarza zaczyna być głośno za sprawą rozgrywek w Pucharze Polski gdzie w 1966r. w finale na szczeblu Podokręgowego Związku Piłki Nożnej wygrywa z Naftą Jasło, natomiast rok później w tych rozgrywkach wskakuje już na szczebel okręgu rzeszowskiego gdzie po dramatycznym meczu z Czarnymi Jasło Nafciarz przegrywa 4 do 5. W roku 1968 Nafciarz awansuje do klasy B. Występują tam takie zespoły jak: Nafta Jasło, Nafta Jedlicze, Sanovia Lesko, Przełęcz Dukla, LKS Zarszyn, Stal II Sanok czy Glinik II Gorlice. Istotną rolę Nafciarz odgrywał w organizowanych przez Zrzeszenie Ludowe Zespoły Sportowe w Krośnie rozgrywkach i turniejach o Puchar tego Zrzeszenia, gdzie na przestrzeni lat 1966 – 1973 pięciokrotnie zdobywał to trofeum. Trudno też dzisiaj wyliczać udział drużyny w różnych turniejach organizowanych na terenie Gminy Chorkówka oraz osiągane sukcesy.
Po II-giej wojnie światowej ruch sportowy w naszej wiosce zaczął się odradzać w formie masowych imprez poprzez spartakiady w wielu dyscyplinach. Zimą były to zawody biegowe i zjazdowe na nartach. Przy starej szkole podstawowej dobrze funkcjonowało lodowisko na którym rozgrywane były zawody hokejowe. Szczególnie zacięte boje toczyły drużyny dzielone ze względu na konfiguracje terenową Bóbrki czyli Góra = Dół czy Wygon = Dół lub odwrotnie. W Domu Ludowym zaczęto organizować współzawodnictwo w tenisie stołowym, a latem budziły się do życia takie konkurencje jak lekkoatletyka, siatkówka a w szczególności piłka nożna. W tamtym okresie decyzją Rady Parafialnej przy kościele katolickim udostępniono teren pod boisko sportowe w obecnym miejscu i na nim zaczęto tworzyć nową drużynę piłkarską. W tych trudnych czasach nie zabrakło chęci i zapału a młodzież bardzo ochoczo garnęła się do współzawodnictwa sportowego, które było jedynym możliwym sposobem spędzania wolnego czasu i wykazania się swoimi talentami. Reaktywowany Klub Sportowy zaczął odnosić sukcesy w rozgrywkach na szczeblu powiatu krośnieńskiego. W sposób szczególny wspominany był mecz z Wrocanką rozgrywany w Niżnej Łące na boisku tzw. kamieńcu (boisko to funkcjonuje do dzisiaj), którego stawką była nagroda w postaci 11 par obuwia sportowego. Po bardzo dramatycznym remisowym meczu obie drużyny otrzymały po 5 par obuwia, a o jedenastą parę sędzia zarządził rzuty karne, które wygrała drużyna bobrzecka. Niechlubnym incydentem był mecz w 1957 roku ze Świerzową, gdzie po bójce kibiców i samych zawodników boisko sportowe zostało zamknięte. Po tym wydarzeniu większość czołowych zawodników z Bóbrki znalazło się w składzie drużyny Górnika Równe, klubu powstałego przy kopalniach ropy naftowej Równe, Wietrzno, Bóbrka, a boisko sportowe usytuowane było w granicach administracyjnych Bóbrki i Wietrzna, dzisiaj są to okolice skrzyżowania dróg biegnących ze Skansenu na dół od strony Wietrzna. Klub ten jednak nie odnosi większych sukcesów i wkrótce zaprzestaje działalności.
Natomiast w samej Bóbrce dopiero w 1959 roku na nowo zostaje reaktywowana sekcja piłki nożnej. Powołany zostaje Ludowy Zespół Sportowy Nafciarz Bóbrka. Do wznowienia działalności w tym czasie walnie przyczyniają się tacy działacze jak Gruszka Jan, Pęcak Edmund, Łacki Romuald czy Mackoś Stanisław. Drużyna bierze udział w rozgrywkach klasy C na szczeblu powiatu krośnieńskiego. Początki są trudne gdyż mimo dopuszczenia do rozgrywek z braku formalnych zgłoszeń kart zawodniczych część rozegranych już meczy zostaje przez Krośnieński Podokręg Piłki Nożnej zweryfikowana jako walkowery 3:0 na korzyść drużyn przeciwnych. Nie odbiera to jednak zapału i w następnych latach zespół zaczyna powoli odnosić coraz to lepsze wyniki sportowe i organizacyjne. W tym czasie zapał zawodników do gry jest tak wielki, że są przypadki regulowania należności za prowadzone zawody przez sędziów w formie składki zawodników. Często również dojazdy na zawody to korzystanie z własnych środków lokomocyjnych. Drużyna bazuje głównie na rodowitych zawodnikach bobrzeckich choć z wielkim pożytkiem występuje w niej również paru piłkarzy z sąsiednich miejscowości tj. Chorkówki, Niżnej Łąki, Wrocanki, Żeglec, Machnówki.
O drużynie Nafciarza zaczyna być głośno za sprawą rozgrywek w Pucharze Polski gdzie w 1966r. w finale na szczeblu Podokręgowego Związku Piłki Nożnej wygrywa z Naftą Jasło, natomiast rok później w tych rozgrywkach wskakuje już na szczebel okręgu rzeszowskiego gdzie po dramatycznym meczu z Czarnymi Jasło Nafciarz przegrywa 4 do 5. W roku 1968 Nafciarz awansuje do klasy B. Występują tam takie zespoły jak: Nafta Jasło, Nafta Jedlicze, Sanovia Lesko, Przełęcz Dukla, LKS Zarszyn, Stal II Sanok czy Glinik II Gorlice. Istotną rolę Nafciarz odgrywał w organizowanych przez Zrzeszenie Ludowe Zespoły Sportowe w Krośnie rozgrywkach i turniejach o Puchar tego Zrzeszenia, gdzie na przestrzeni lat 1966 – 1973 pięciokrotnie zdobywał to trofeum. Trudno też dzisiaj wyliczać udział drużyny w różnych turniejach organizowanych na terenie Gminy Chorkówka oraz osiągane sukcesy.
W tym okresie Ludowy Zespół Sportowy Nafciarz staje się też ambasadorem Ziemi Krośnieńskiej po słowackiej stronie nawiązując liczne sportowe kontakty z przyjaciółmi z miejscowości Mestisko koło Świdnika. Coroczne rewizyty miały charakter nie tylko sportowy, ale przede wszystkim w wymiarze kulturowym poprzez odwiedzanie miejsc martyrologii oraz poznawania miejscowych tradycji i sposobu bycia. To wtedy nasze „góralu czy ci nie żal…”, zaczęto śpiewać po stronie słowackiej równie ochoczo jak ich „jedna róża, dwie róże, tri różiczki czerwiene…” przy każdej niemal okazji u nas. Wzajemne przyjaźnie trwają po dzień dzisiejszy chociaż tamtych pierwszych kontaktów nie da się niczym już zastąpić.
Osiągane sukcesy zostają docenione przez władze gminne. Przypomnieć należy, że w tamtym okresie Naczelnikiem Gminy był Stanisław Mackoś, który przez cały ten omawiany okres w różny sposób wspierał działalność sportową na kierowanym przez siebie obszarze, natomiast związany całym sercem z Nafciarzem wcześniej jako zawodnik i szef całego zespołu, wybitnie pomaga poprzez częściowe finansowanie działalności, ale głównie jako inicjator wielu prac na rzecz rozbudowy infrastruktury sportowej na terenie naszej wioski. Z pomocą przychodzi również Firma Fabryka Obuwia Sportowego „Fabos” w Krośnie za sprawa jej Dyrektora Naczelnego Zdzisława Sępa, mieszkańca Bóbrki, w przeszłości tutejszego zawodnika, który zaopatruje zawodników w niezbędny sprzęt sportowy produkowany w tejże fabryce. W roku 1979 w miejsce Ludowego Zespołu Sportowego zostaje powołany Ludowy Klub Sportowy. Prezesem zostaje Stanisław Mackoś, wiceprezesami Wiesław Dubiel i Stefan Dynowski, skarbnikiem Antoni Longawa. Do Zarządu wchodzą również Stanisław Longawa, Henryk Wojtowicz, Adam Trybus. W tym czasie działają sekcje piłki nożnej i tenisa stołowego. Drużyna piłkarska awansuje do klasy okręgowej, w której udział brały między innymi takie drużyny jak : JKS Jarosław, Polonia i Czuwaj Przemyśl, Lechia Sędziszów, Stal Łańcut, Zelmer Rzeszów, Stal Sanok czy rezerwa pierwszoligowej Stali Rzeszów. Stara płyta boiska dodatkowo zdemolowana pracami melioracyjnymi nie nadawała się do rozgrywek na tak wysokim szczeblu. Brak było także zaplecza sportowego odpowiadającego standardom stawianym drużynom biorącym udział w tych rozgrywkach. Zatem podjęta zostaje decyzja o modernizacji boiska sportowego. Ogromnym nakładem pracy całego społeczeństwa Bóbrki rozpoczęto niwelację terenu, budowę szatni, ogrodzenia wokół powstającego stadionu, zasadzono drzewa, wyremontowano drogę dojazdową, wybudowano miejsca siedzące wzdłuż płyty głównej boiska, zasiano trawę. Doprowadzono też do stadionu prąd elektryczny włącznie z oświetleniem płyty boiska co pozwalało prowadzić treningi w porze wieczorowej. Wszystkie te prace wykonano siłami własnymi przy wydatnej pomocy Urzędu Gminy Chorkówka, który dotował materiały budowlane niezbędne do wykonania tych prac. A wszystko to zostało wykonane w ciągu 2 miesięcy po to, by w miesiącu sierpniu drużyna przystąpiła do rozgrywek na własnym obiekcie. Jak wielkie było zaangażowanie społeczeństwa w to przedsięwzięcie niech świadczy fakt, że niejednokrotnie przy pracach brało udział ponad 100 osób w tym często kobiety, a przede wszystkim ludzie młodzi. Pozyskano także, wprawdzie starszy, ale w niezłym stanie technicznym autobus, który służył później do przewozu zawodników. Był to okres wyjątkowy pod każdym względem tak sportowym jak też społecznym. Świadczyć o tym może inauguracja rozgrywek 12 sierpnia 1979 roku gdy na stadionie w Bóbrce w obecności około 1000 kibiców Nafciarz pokonał 1:0 JKS Jarosław. I chociaż drużyna mimo wielkiego zaangażowania i woli walki po zakończeniu rozgrywek w 1980 roku musiała opuścić klasę okręgową to sam udział w tych rozgrywkach jest największym osiągnięciem w historii bobrzeckiej piłki nożnej. Dzisiaj z perspektywy minionego okresu można przyjąć, że głównym czynnikiem decydującym o degradacji były sprawy finansowe a przede wszystkim brak stosownych środków dla pozyskania klasowych zawodników celem wzmocnienia drużyny, która praktycznie w dotychczasowym składzie przystąpiła do tamtych rozgrywek.
Osiągane sukcesy zostają docenione przez władze gminne. Przypomnieć należy, że w tamtym okresie Naczelnikiem Gminy był Stanisław Mackoś, który przez cały ten omawiany okres w różny sposób wspierał działalność sportową na kierowanym przez siebie obszarze, natomiast związany całym sercem z Nafciarzem wcześniej jako zawodnik i szef całego zespołu, wybitnie pomaga poprzez częściowe finansowanie działalności, ale głównie jako inicjator wielu prac na rzecz rozbudowy infrastruktury sportowej na terenie naszej wioski. Z pomocą przychodzi również Firma Fabryka Obuwia Sportowego „Fabos” w Krośnie za sprawa jej Dyrektora Naczelnego Zdzisława Sępa, mieszkańca Bóbrki, w przeszłości tutejszego zawodnika, który zaopatruje zawodników w niezbędny sprzęt sportowy produkowany w tejże fabryce. W roku 1979 w miejsce Ludowego Zespołu Sportowego zostaje powołany Ludowy Klub Sportowy. Prezesem zostaje Stanisław Mackoś, wiceprezesami Wiesław Dubiel i Stefan Dynowski, skarbnikiem Antoni Longawa. Do Zarządu wchodzą również Stanisław Longawa, Henryk Wojtowicz, Adam Trybus. W tym czasie działają sekcje piłki nożnej i tenisa stołowego. Drużyna piłkarska awansuje do klasy okręgowej, w której udział brały między innymi takie drużyny jak : JKS Jarosław, Polonia i Czuwaj Przemyśl, Lechia Sędziszów, Stal Łańcut, Zelmer Rzeszów, Stal Sanok czy rezerwa pierwszoligowej Stali Rzeszów. Stara płyta boiska dodatkowo zdemolowana pracami melioracyjnymi nie nadawała się do rozgrywek na tak wysokim szczeblu. Brak było także zaplecza sportowego odpowiadającego standardom stawianym drużynom biorącym udział w tych rozgrywkach. Zatem podjęta zostaje decyzja o modernizacji boiska sportowego. Ogromnym nakładem pracy całego społeczeństwa Bóbrki rozpoczęto niwelację terenu, budowę szatni, ogrodzenia wokół powstającego stadionu, zasadzono drzewa, wyremontowano drogę dojazdową, wybudowano miejsca siedzące wzdłuż płyty głównej boiska, zasiano trawę. Doprowadzono też do stadionu prąd elektryczny włącznie z oświetleniem płyty boiska co pozwalało prowadzić treningi w porze wieczorowej. Wszystkie te prace wykonano siłami własnymi przy wydatnej pomocy Urzędu Gminy Chorkówka, który dotował materiały budowlane niezbędne do wykonania tych prac. A wszystko to zostało wykonane w ciągu 2 miesięcy po to, by w miesiącu sierpniu drużyna przystąpiła do rozgrywek na własnym obiekcie. Jak wielkie było zaangażowanie społeczeństwa w to przedsięwzięcie niech świadczy fakt, że niejednokrotnie przy pracach brało udział ponad 100 osób w tym często kobiety, a przede wszystkim ludzie młodzi. Pozyskano także, wprawdzie starszy, ale w niezłym stanie technicznym autobus, który służył później do przewozu zawodników. Był to okres wyjątkowy pod każdym względem tak sportowym jak też społecznym. Świadczyć o tym może inauguracja rozgrywek 12 sierpnia 1979 roku gdy na stadionie w Bóbrce w obecności około 1000 kibiców Nafciarz pokonał 1:0 JKS Jarosław. I chociaż drużyna mimo wielkiego zaangażowania i woli walki po zakończeniu rozgrywek w 1980 roku musiała opuścić klasę okręgową to sam udział w tych rozgrywkach jest największym osiągnięciem w historii bobrzeckiej piłki nożnej. Dzisiaj z perspektywy minionego okresu można przyjąć, że głównym czynnikiem decydującym o degradacji były sprawy finansowe a przede wszystkim brak stosownych środków dla pozyskania klasowych zawodników celem wzmocnienia drużyny, która praktycznie w dotychczasowym składzie przystąpiła do tamtych rozgrywek.
Przez następne lata Nafciarz bardzo dobrze radzi sobie w A klasie zajmując wysokie lokaty w tabeli. W tym okresie po objęciu patronatu nad klubem przez firmę Igloopol przyjmuje jego nazwę, ale trwa to krótko i po trzech latach na powrót klub wraca do nazwy Nafciarz.
W osiągnięciach bobrzeckiego sportu ważną rolę odgrywał poza piłką nożną także tenis stołowy. Pod koniec lat 60-tych drużyna brała udział rozgrywkach klasy B, a nawet w 1968 roku awansowała do Klasy A. W tym też roku w turnieju indywidualnym Zdzisława Stojak zdobywa I miejsce w mistrzostwach powiatu Zrzeszenia Ludowych Zespołów Sportowych, podobnie jak Marian Krakoś w 1970. Warto przypomnieć, że istotną role w propagowaniu tej dyscypliny odegrał proboszcz parafii Bóbrka ksiądz Józef Żółtek. Największe sukcesy drużyna Nafciarza osiąga jednak w latach 1978 – 1984 kiedy pierwsza drużyna występuje najpierw w klasie wojewódzkiej by w 1983 awansować do klasy międzywojewódzkiej, natomiast druga drużyna występowała w Klasie B. To w tym czasie Bóbrka gościła takie drużyny jak: Izolator Boguchwała, Nurt Przemyśl, Orzeł Przeworsk, Gryf Mielec czy LKS Szebnie. Indywidualnie sporym sukcesem było dotarcie do ćwierćfinału Mistrzostw Polski Ludowych Zespołów Sportowych w Chełmnie przez Stanisława Bocheńskiego w 1983 roku. Ten sam zawodnik trzykrotnie był też mistrzem powiatowym w turniejach organizowanych przez wymienione Zrzeszenie, a Danuta Leniek kategorii młodziczek wywalczyła III miejsce. Sekcje tenisa stołowego rozwiązano w 1998 roku.
W okresie lat dziewięćdziesiątych, po transformacji ustrojowej kraju Bóbrka zaczyna powoli tracić dotychczasowy blask. Wielu wioskę opuściło z różnych życiowych przyczyn. Na zawsze odchodzą zasłużeni dla naszej społeczności ludzie, którzy stanowili o kulturze i sporcie: Antoni Kurek, Edmund Pęcak, Zdzisław Sęp. Dzisiaj z nostalgią wspominamy słowa naszego Zdzisława, który wtedy młodym ciągle powtarzał: „Bóbrka słynęła i zawsze powinna słynąć z kultury i sportu”. Bo też tutaj przez całe lata nierozerwalnie komponowały się ze sobą te dwie dziedziny życia tj. teatr, zespół pieśni i tańca oraz sport. Niestety przemysł naftowy, który przez całe pokolenia żywił tutejszą społeczność, przechodzi głęboką restrukturyzację, małe kopalnie na naszym terenie są ekonomicznie nieopłacalne, a więc są likwidowane, tym samym ludzie tracą pracę. Zresztą dotyczy to w równym stopniu szeregu zakładów pracy w Krośnie. Pada także Fabryka Obuwia Sportowego. Tym samym społeczeństwo ubożeje a młodzież zaczyna wędrówkę za lepszym startem życiowym wyjeżdżając z Bóbrki. Mimo tego niekorzystnego trendu działalność sportowa nie zamiera chociaż oczywistym jest, że powoli następuje wymuszona zmiana pokoleniowa. Znajdują się jednakże nowi młodzi chętni do pracy działacze. I pomimo tego, że koniec lat dziewięćdziesiątych to chyba najtrudniejszy okres w dziejach klubu, bowiem piłkarze spadają do najniższej klasy rozgrywkowej tj. do klasy C, to następne lata zdają się być okresem lepszym. Znajduje się sponsor klubu tj. firma Carton Box Janusza Uliasza, który pomaga stworzyć podwaliny pod niezły zespół. Do drużyny trafiają nowi zawodnicy, zatrudniano znanych na Podkarpaciu trenerów oraz zgłoszono do rozgrywek w roku 2004 drużynę juniorów. Zespół dwukrotnie awansuje do klasy B ale potem na powrót spada do klasy niższej. Niestety dotychczasowy sponsor także zmuszony jest do zaprzestania niesienia klubowi pomocy. W roku 2013 zostaje powołany nowy zarząd Klubu, po roku następny, który sprawuje swe funkcje do chwili obecnej.
W osiągnięciach bobrzeckiego sportu ważną rolę odgrywał poza piłką nożną także tenis stołowy. Pod koniec lat 60-tych drużyna brała udział rozgrywkach klasy B, a nawet w 1968 roku awansowała do Klasy A. W tym też roku w turnieju indywidualnym Zdzisława Stojak zdobywa I miejsce w mistrzostwach powiatu Zrzeszenia Ludowych Zespołów Sportowych, podobnie jak Marian Krakoś w 1970. Warto przypomnieć, że istotną role w propagowaniu tej dyscypliny odegrał proboszcz parafii Bóbrka ksiądz Józef Żółtek. Największe sukcesy drużyna Nafciarza osiąga jednak w latach 1978 – 1984 kiedy pierwsza drużyna występuje najpierw w klasie wojewódzkiej by w 1983 awansować do klasy międzywojewódzkiej, natomiast druga drużyna występowała w Klasie B. To w tym czasie Bóbrka gościła takie drużyny jak: Izolator Boguchwała, Nurt Przemyśl, Orzeł Przeworsk, Gryf Mielec czy LKS Szebnie. Indywidualnie sporym sukcesem było dotarcie do ćwierćfinału Mistrzostw Polski Ludowych Zespołów Sportowych w Chełmnie przez Stanisława Bocheńskiego w 1983 roku. Ten sam zawodnik trzykrotnie był też mistrzem powiatowym w turniejach organizowanych przez wymienione Zrzeszenie, a Danuta Leniek kategorii młodziczek wywalczyła III miejsce. Sekcje tenisa stołowego rozwiązano w 1998 roku.
W okresie lat dziewięćdziesiątych, po transformacji ustrojowej kraju Bóbrka zaczyna powoli tracić dotychczasowy blask. Wielu wioskę opuściło z różnych życiowych przyczyn. Na zawsze odchodzą zasłużeni dla naszej społeczności ludzie, którzy stanowili o kulturze i sporcie: Antoni Kurek, Edmund Pęcak, Zdzisław Sęp. Dzisiaj z nostalgią wspominamy słowa naszego Zdzisława, który wtedy młodym ciągle powtarzał: „Bóbrka słynęła i zawsze powinna słynąć z kultury i sportu”. Bo też tutaj przez całe lata nierozerwalnie komponowały się ze sobą te dwie dziedziny życia tj. teatr, zespół pieśni i tańca oraz sport. Niestety przemysł naftowy, który przez całe pokolenia żywił tutejszą społeczność, przechodzi głęboką restrukturyzację, małe kopalnie na naszym terenie są ekonomicznie nieopłacalne, a więc są likwidowane, tym samym ludzie tracą pracę. Zresztą dotyczy to w równym stopniu szeregu zakładów pracy w Krośnie. Pada także Fabryka Obuwia Sportowego. Tym samym społeczeństwo ubożeje a młodzież zaczyna wędrówkę za lepszym startem życiowym wyjeżdżając z Bóbrki. Mimo tego niekorzystnego trendu działalność sportowa nie zamiera chociaż oczywistym jest, że powoli następuje wymuszona zmiana pokoleniowa. Znajdują się jednakże nowi młodzi chętni do pracy działacze. I pomimo tego, że koniec lat dziewięćdziesiątych to chyba najtrudniejszy okres w dziejach klubu, bowiem piłkarze spadają do najniższej klasy rozgrywkowej tj. do klasy C, to następne lata zdają się być okresem lepszym. Znajduje się sponsor klubu tj. firma Carton Box Janusza Uliasza, który pomaga stworzyć podwaliny pod niezły zespół. Do drużyny trafiają nowi zawodnicy, zatrudniano znanych na Podkarpaciu trenerów oraz zgłoszono do rozgrywek w roku 2004 drużynę juniorów. Zespół dwukrotnie awansuje do klasy B ale potem na powrót spada do klasy niższej. Niestety dotychczasowy sponsor także zmuszony jest do zaprzestania niesienia klubowi pomocy. W roku 2013 zostaje powołany nowy zarząd Klubu, po roku następny, który sprawuje swe funkcje do chwili obecnej.
